Film, po którym wiele oczekiwano, a w oczach fanów tworczości Miike okazał się porażką, niezrozumiałym bełkotem. A jak dla mnie, to jeden z jego bardziej niedocenianych filmów.
"Izo" to jedna wielka metafora, sama symbolika, każdą z postaci występujących tam możnaby nazwać jakims symbolem, nie zaś rzeczywistą postacią. Sam głowny bohater, czyli właśnie Izo, to postać określana takimi mianami jak martwa dusza, pół-trup czy wredny absurd. Jest on pędzącym gniewem, furią, nienawiścia, która uważa się za człowieka, z czym niezgadzają się "istoty", które spotyka na swej krwawej drodze. Odziany w obdarte szaty, machając mieczem na lewo ia na prawo, "skacze" po przestrzeniach czasowych, po - można by powiedzieć - różnych wymiarach i znacznie więcej wrzeszczy niż mówi. Film to masa połączonych ze sobą luźno epizodów, w których Izo zabija niemal wszystkich, których spotyka. Sam w sobie jest brutalnością będącą ignorowaną częścią ludzkiej natury. Jest to przemoc tak mocno wpisana w historię człowieka, a tak mocno (POZORNIE) przez ludzi odrzucana. Jest bestią, która przecież nie moze być człowiekiem, a ostatecznie jest jego częścią, jest tym co w czlowieku najgorsze. Najgorsze i najlepsze zarazem. Nie godząć się na panujący ład, nie wierząc w porządek, będąc przeciwko wszystkim i wszystkiemu jest jak sam mówi - duchem zemsty zamierzającym się zemścić na wszystkim co istnieje.
Film zaczyna się od stylizowanej na ostateczne przebicie włócznią Chrystusa sceny, w której ukrzyżowany człowiek przebijany jest cały czas włóczniami - należałoby podkreślić - niejedną włócznią i niejeden raz. Następnie widzimy urywki starych dokumentów, widzimy Hitlera czy marsz kobiet w maskach gazowych, widzimy spiralę przemocy w życiu ludzkości. Dlaczego? "Nie poznasz odpowiedzi tylko pytając" - usłyszy Izo podczas spotkania z istotami uważajacymi się za wyższe od zwykłego człowieka, istotami będącymi w swoim mniemaniu bogami. I ostatecznie istotami, które poczują niedługo smak ostrza Izo. Miłość jako puste słowo, demokracja jako iluzja, naród jako coś co pozwala władzy trzymać ludzi w garści i w końcu Bóg jako istota, która ludzi stworzyła lecz po co to zrobiła i dlaczego ich zostawiła? Jest to film metafizyczny, gdzie Izo jest furią spowodowaną nieznajomością odpowiedzi na dręczące ludzkość pytania. Jego morderczy brutalny maraton jest drogą ku poznaniu świata, jest to chęc poznania wszystkich odpowiedzi na wszystkie pytania za wszelką cenę. Jest to też w końcu starcie z Bogiem, próba jego zamordowania. Po co żyjemy? Co my tu w ogóle robimy? Kim jesteśmy? Wszystko to w akompaniamencie muzyki pewnego barda, który śpiewa piosenki bedące właśnie tym filmem.
Nie poznajemy tu też żadnych odpowiedzi. Bo tych odpowiedzi nie ma. Izo, ginąc pod koniec w starciu z Bogiem, chwilę później urodzi się jeszcze raz, a wyjdzie na świat z łona "ogona swojej duszy", czyli jego drugiej połówki - kobiety, miłości jego życia, którą przeznaczenie mu przypisało, a która spotkał za późno. "Zawsze jestem sam" - mówi Izo będący wciąż odradzającym się gniewem.
Jest to film pelen kiczu i sprzeczności, jest to film o życiu, w którym przecież często nie wiemy o co chodzi. Tak jakby Miike chciał powiedzieć widzowi: "patrzcie jacy jesteście mali, jacy sprzeczni, a ile jest w was kiczu, ktorego się wstydzicie". Miike wyraźnie mówi, że pewnych rzeczy człówiek nigdy się nie dowie niezaleznie od tego jak bardzo by chciał i jak bardzo by się starał. Ten film to znak zapytania, jasne aluzje i metafory, jednak bez jakichkolwiek odpowiedzi. Izo walczący z samurajami na środku mostu pośród przejeżdżających TIRów,Izo pieprzący się z Matką Ziemią, Izo wyżynajacy w pień tłumy szarych ludzi na ulicy. Izo nienawidzący bez powodu,lecz i z wielu powodów na raz.
Dawno nie widziałem żadnego filmu Miike, a od dawna miałem ochotę na jakieś jego szalone dzieło. I trafił mi się "Izo" - bardzo dobry film o życiu pełnym odcinanych kończyn i krwi. O naszym życiu.

8/10